|
|
|
|||||||||||||||
|
|
|
 ‘Mijn hart staat in brand’ Lida vluchtte uit Kiev naar Delfgauw. ‘Het is mijn missie om iedereen te laten weten dat de NAVO het luchtruim moet boven Oekraïne sluiten’.
Op zondagmiddag 6 maart stonden honderden mensen op het Marktplein in Delft om steun te betuigen aan de bevolking van Oekraïne tijdens de manifestatie: ‘Delft steunt Oekraïne’. Ook Lida Kryuchkova (25) stond daar samen met haar hond Teya kwam ze de dag ervoor vanuit Kiev aan bij haar Oekraïense moeder die in Delfgauw woont. Lida vertelt over het perfecte leven dat ze tot twee weken geleden leidde, haar vriend Denny verhuisde deze week zijn laatste spullen naar haar mooie appartement. Ze had een goede baan in de accountancy gaf Engelse les en schrijft persoonlijke gedichten voor mensen die iets te vieren hebben. Ze heeft leuke vrienden. Haar hond staat te trillen op de Markt, niet van de kou maar van de stress. Normaal lopen ze alleen een rondje om het huis, maar nu moest ze halsoverkop het land uit: `Op die vreselijke donderdagochtend, 24 februari, werden we om 5 uur `s ochtends wakker door harde geluiden van bommen en explosies. We zagen op het nieuws dat Rusland en Poetin onze steden in brand hadden gestoken. Veel Oekraïense mensen waren al omgekomen. Ik had een half uur om mijn spullen te pakken. Toen ik bij het huis van Denny kwam, moesten we de schuilkelder onder de grond in, waar we bleven tot het einde van de aanval. De volgende ochtend nam ik de hond, stapte bij vrienden in de auto en verliet de stad. Denny bleef in Kiev om mee te helpen de stad te bewaken, als soldaat en man van dienst. Hij was een jaar in dienst geweest; in Oekraïne is er een dienstplicht van een jaar. Als militair is hij parachutist en sergeant. Na zijn diensttijd was hij kok en het laatste jaar werkte hij in een speelhal, daar werkte hij bij een helpdesk voor computerspelletjes en bewerkte de spelletjes. Ik vluchtte met een bevriend gezin: Egor (29) , zijn vrouw Mary (26) , hun dochter Alice (3) en hun kat Backs. We reden zo snel mogelijk naar het westen van Oekraïne, maar sommige wegen waren al verwoest door Russische bommen. De files waren verschrikkelijk: we deden er 13 uur over in plaats van 6. Het was erg gevaarlijk om te rijden omdat we bang waren voor luchtaanvallen. In het westen verbleven we een paar dagen in de buurt van Khmelnyzkyi, in het huis van mijn peettante, maar toen de oorlog ook Khmelnyzkyi trof, reden we op 3 maart naar de grens met Slowakije. Egor moest ons daar achterlaten, hij reed met de auto terug naar Kiev, om mee te helpen met de bescherming van de stad. Het was voor ons moeilijk om de grens over te steken. Alice (3) was erg bang en huilde veel. Mary hield haar de hele tijd in haar armen. Ik probeerde te helpen, door onze spullen en de hond te dragen. Omdat we met een kind reisden, slaagden we erin de grens in twee uur te passeren. Als Alice er niet bij geweest was, had ons dat waarschijnlijk vier uur hebben gekost. Toen we de Slowaakse grens over waren, ontmoetten we Natalie, de moeder van Denny. Zij woont in Polen. Natalie was samen met haar vriendin Elena naar de grens komen rijden om ons op te halen. We reden naar Polen. Mary en Alice konden daar in een groot huis terecht, samen met andere vluchtelingen, familie zijn van Natalie. Ze proberen verblijfsvergunningen te krijgen, inwoners uit Polen helpen hen daarmee. Een meisje uit Oekraïne dat Pools spreekt, heeft me geholpen om vervoer naar Nederland te vinden. We vonden een chauffeur die ons met zijn bus voor € 80,00 plus € 30 euro voor de hond, naar Delfgauw bracht. We deden er 14 uur over, ik ben daar op 5 maart aangekomen. Ik ben veilig bij mijn moeder, maar Denny en mijn vrienden zijn niet veilig. Twee dagen na ons vertrek uit Kiev was er een massale luchtaanval. De militaire controlepost waar Denny werkt, was volledig verwoest. Zijn vriend Ihor, die bij hem was, raakte gewond tijdens de aanval en twee anderen stierven. Het nieuws wordt steeds slechter. We verliezen mensen die we al vele jaren kennen. Ons huis staat in brand. De schoften verkrachten onze meisjes, schieten op burgers, bombarderen onze kinderziekenhuizen en kleuterscholen. Sommige mensen die ik kende zijn dood of Rusland heeft hun woonplaatsen bezet. Ik zou de hele tijd kunnen huilen, mijn hart staat in brand. Mijn hele leven is geruïneerd. Alles wat ik liefheb is mij afgenomen door een gemene lafaard genaamd Poetin. De hond trilt omdat ze mijn stress voelt. Ik probeer kalm te blijven voor haar.’ Lida zegt dat ze er alles aan wil doen om in de media-aandacht te vragen om het luchtruim boven Oekraïne door de NAVO te laten sluiten. Dat is nu nodig, weet ze uit eerste hand van Denny. Ze laat foto`s van hem zien op haar telefoon; een sterke man met een groen t-shirt aan, strijdlustig als hun president Zelensky. Ze geeft me ook haar instagram-adres. Daarop zie ik prachtige foto`s van Lida samen met haar vriendinnen, ook een van een vrolijke nieuwjaarsviering, niet vermoedend dat ze een paar maanden later niet meer bij elkaar zouden kunnen komen. ‘We leefden een geweldig leven; we reisden, we bezochten theaters en musea en gingen naar de bioscoop. Het weekend van 26 februari zouden Denny en ik ons eenjarig samenzijn vieren. Maar toen kwam de oorlog....` Lida heeft net gehoord dat Elena, de vriendin van Natalie, al vier dagen probeert in contact te komen met haar moeder. De stad waar ze woont is gebombardeerd. Elena is bang dat haar moeder is overleden.
Suzanne Liem, 7 maart 2022 |
|||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||
